معماری بومی که به‌لحاظ اصالت و سازگاری خود با تغییرات در طی سالیان سال به‌خوبی از پس فرازونشیب‌های تحولات برآمده، گواه و سند گویایی برای بازشناسی اصول و ویژگی‌های لازم در یک معماری ماندگار و پایدار است. هدف از این تحقیق، بازیابی پایداری و معیارهای مربوط به آن در معماری یک مجموعۀ تاریخی است. در این میان، منظر فرهنگی میمند که در سال 1394 در فهرست میراث جهانی قرار گرفته است، به‌دلیل وجود استقرارگاه‌ها و معماری متفاوت که تداوم زندگی سنتی هنوز در آن وجود دارد، به‌عنوان نمونۀ مورد مطالعه انتخاب شده است. در این تحقیق، از روش مطالعۀ موردی استفاده و بر اساس آن در یک برنامۀ زمانی چهارساله (1394 تا 1397) و با ابزارهای مطالعۀ اسنادی، مصاحبه‌های عمیق و مشاهدۀ مشارکتی، ویژگی‌های معماری در سه استقرارگاه منظر فرهنگی میمند، شناسایی و در نهایت از طریق بررسی و استخراج مصاحبه‌ها، مؤلفه‌های مرتبط با پایداری مشخص و دسته‌بندی شدند. روش کنترل و اعتبارسنجی از طریق مراجعه به افراد و به‌ویژه کارشناسان بومی حاصل شد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد معماری منظر فرهنگی میمند در تعامل کامل با ویژگی‌های سرزمینی است و معماری زمانی می‌تواند به‌عنوان یک عامل پایدار مطرح شود که متکی بر سبک زندگی و فعالیت‌های منطبق با بستر فرهنگی‌طبیعی باشد. مجموعه این عوامل القاکنندۀ اعتبار فرهنگی به‌ویژه اصالت آن مکان است. شاخص‌های پایداری تحقیق به آشکار کردن این اعتبار فرهنگی کمک کردند.
)