ارزیابی کیفیت اجتماعی مسیرهای ارتباطی باز و نیمه باز پردیس دانشگاه کاشان

طی سالیان گذشته در کشور ما، علارغم اهمیت خاص فضاهای باز در امر آموزش، بناهای آموزشی فراوانی بدون توجه به خواسته‌ها و نیازهای کاربران و فراگیران به بناها و محوطه‌های باز بوجود آمده‌اند. با توجه به روند رو به رشد دانشجویان و شرایط آب و هوایی گرم در کاشان و تاثیر منفی آن بر سطح تعاملات، پژوهش حاضر قصد دارد با بررسی کیفیت اجتماعی در قالب معیارهایی از قبیل اجتماع‌پذیری، پیاده‌مداری، انعطاف‌پذیری، سرزندگی، ایمنی، خوانایی و غنای حسی به ارزیابی این بعد در دانشگاه بپردازد. روش مطالعه تدوین معیارهای مستخرج از دیدگاه نظریه پردازان شهرسازی با به‌کارگیری طیف لیکرت و تهیه پرسشنامه و برداشت‌های میدانی بوده و برای تعیین میزان اهمیت معیارها از روش سلسله مراتبی AHP < /span> بهره گرفته شده است. یافته‌های ارزیابی حاکی از متوسط بودن معیارهای مورد بررسی در پردیس دانشگاه دارد؛ به گونه‌ای که معیارهای اجتماع‌پذیری، پیاده‌مداری، انعطاف‌پذیری، سرزندگی، خوانایی و ایمنی در طیف متوسط و غنای حسی در طیف ضعیف قرار می گیرند. در عرصه اجتماع‌پذیری: ضعف مبلمان و ترکیب نامناسب کاربری‌ها؛ در عرصه پیاده‌مداری: سرویس‌دهی نامناسب مبلمان و کیفیت پایین کفسازی؛ انعطاف‌پذیری: ناسازگاری فعالیت‌های بیرون و درون فضاها و کیفیت نامناسب پاتوق‌ها؛ در عرصه سرزندگی: کیفیت پایین فضاهای سبز و جمعی و ناکارآمد بودن سیستم حمل و نقل؛ در عرصه خوانایی: کافی نبودن تابلوهای راهنمای نصب شده، کیفیت پایین در عرصه غنای حسی و در نهایت در عرصه ‌ایمنی: تداخل مسیر سواره و پیاده و مشکل ایمنی در شب، جزء مهم‌ترین نقاط ضعف مسیرهای باز و نیمه باز هستند. با ابن حال، مواردی چون ایمنی در روز، سیستم روشنایی محوطه و کمیت فضای سبز از نقاط قوت پردیس به شمار می‌آید. نکته‌ای که در فرایند طراحی دانشگاه باید بدان توجه خاص نمود، انعطاف‌پذیر ساختن فضاهای جمعی است؛ اصلی که در توسعه دانشگاه کاشان چندان مورد توجه قرار نگرفته است. بنابراین علاوه بر توجه خاص به زیرسنجه‌های با امتیاز کم، بر تقویت و طراحی نقاط دارای پتانسیل تبدیل به مکان‌های عمومی موفق و سازماندهی مسیرها، باز طراحی مسیرهای دوچرخه و ... تاکید می‌گردد.